Mijn naam is Ann Huyghe.

Ik groeide op in Vladslo.
De aanwezigheid van het ‘Duits kerkhof’ leek voor mij heel gewoon.
Al heel vroeg kon ik in het Duits uitleggen hoe de (weinige) geïnteresseerde Duitsers naar de begraafplaats moesten rijden. Ik was van de Platse, het centrum dus, 3 km daar vandaan.
Aanvankelijk stelde ik mij daar weinig vragen rond, hoewel mijn vader dan wel probeerde uit te leggen hoe dat in mekaar zat… met heel weinig sympathie trouwens: hij had de tweede wereldoorlog meegemaakt.
Pas nadat we in het vierde leerjaar een bezoek brachten aan de Duitse Begraafplaats met uitleg door de leerkracht, was mijn interesse grondig gewekt en die ging nooit meer weg. Na dat bezoek mochten we in de klas kiezen of we de mama of papa van ‘Het Treurend Ouderpaar’ in klei zouden namaken.
Ik mag dus wel zeggen dat ik met de begraafplaats opgroeide. We gingen er spelen, we gingen er studeren… Nee, met een lief ben ik er nooit geweest, maar dat had gekund.

De interesse bleef, ik leidde amateuristisch ook enkele mensen en groepen rond.
Doordat ik trouwde, vast werk had in de lagere school, drie kindjes kreeg en directeur werd, werd dit alles met enig hartzeer achteruit geschoven.
Toen ik in 2011 met pensioen ging, gaapte het als een oven dat ik nu echt wel de gidsencursus moest gaan volgen. Ik behaalde onderscheiding. Tegelijkertijd volgde ik de cursus ‘Krijgskunde’ aan de militaire school te Brussel bij Professor Devos, hier werd het grote onderscheiding. Ik volgde ook nog een cursus over de eerste wereldoorlog, gegeven door Luc Glorieux (2012) en daarnaast ook nog diverse lezingen.

Nu voelde ik mij er klaar voor.
Ik was blij met de aanbiedingen die ik kreeg om te gidsen in Diksmuide en de streek van Ieper, maar die Duitse Militaire Begraafplaats van Vladslo liet me niet los. Ondertussen deed ik daar heel wat opzoekingswerk rond. De bundel informatie wordt tot op heden alsmaar dikker.
De wereldberoemde beelden ‘Het Treurend Ouderpaar’ van Käthe Kollwitz hoef ik jullie niet meer voor te stellen. Wereldklasse.
De begraafplaats en het bos hebben echter heel wat meer te bieden.
Al deze boeiende informatie wil ik graag met jullie delen.
Ik hoop op een aandachtig publiek dat niet enkel luistert met het hoofd, maar ook met het hart.
Ik hoop jullie te boeien met woord en beeld, een streepje muziek en een vleugje poëzie, brieven van soldaten en verrassende verhalen.